rozdział 33

Sorry za wielkośc czcionki ale w wordzie pisane. xd

Miał być wczoraj ale jest dzisiaj. 

Federico

Gdy tak każdy użalał się że Viola jest w szpitalu w tym ja do szpitala weszła Ludmiła.

-Ona…. Ona żyje? –zapytała

-Na razie. Ale nie wiadomo. Może umrzeć-powiedział zapłakany Tomas

-Nie martw się. Wszystko będzie dobrze.-uspokajałem przyjaciela.

-Łatwo Ci mówić! –wykrzyczał –Twoja dziewczyna nie leży w szpitalu przyczepiona do jakiś maszyn i nie ma szans że odejdzie w każdej chwili. Ty nie czujesz tego bólu co ja-krzyknął zrozpaczony

-Wiem. Ale jak moja dziewczyna będzie kiedyś w szpitalu to też będę tak się darł-krzyknąłem

-Przepraszam-wyszeptał

-Stary. Nie rozumiesz że i tak czy siak Violka będzie istniała do końca świata i dłużej-powiedział Marco-Nieważne czy będzie żyła czy nie. Ona wciąż będzie w twoim sercu i umyśle-powiedział.

-Mam pytanie. Czy gdyby Fran, oczywiście nie życzę jej tego, wylądowała w szpitalu to takie wytłumaczenie że wciąż będzie żyła Ci wystarczy? Zastanów się.-powiedział Tomas.

-Słuchaj. Ja się zastanowiłem! Ja bym nie zadręczał się tak jak ty. Ja bym wierzył że ona lada moment się obudzi. Nie płakałbym bez końca-powiedział Marco

Dalej tej kłótni nie słuchałem. Byłem wpatrzony w Ludmiłę. Tak. Zakochałem się po uszy. Ale czy ona czuje to samo?

-Ludmiła? Dobrze się czujesz? –zapytałem z troską w głosie

-Tak. Po prostu. Nieważne

-Mi możesz powiedzieć

Dziewczyna spojrzała na mnie a z jej oczu poleciały łzy.

-Nie płacz-uspokajałem dziewczynę

-Jak mam nie płakać skoro moja przyjaciółka jest w szpitalu.

-Spokojnie. Ona z tego wyjdzie-powiedziałem i przytuliłem się do dziewczyny.

Tomas

Dlaczego oni nie mogą zrozumieć jak mnie to boli. Nie rozumieją jak ja ją kocham. Gdy ona odejdzie to odejdę razem z nią. Bez niej moje życie nie ma sensu. Gdy tak rozmyślałem z Sali mojej dziewczyny wyszedł lekarz.

-Doktorze. Czy Violetta Castillo. Czy ona się obudziła? –zapytałem z nadzieją

-Panienka Castillo. Tak. Ona się owszem obudziła, co nas zdziwiło, ale ma bardzo słaby organizm.

-A można do niej wejść.

-Jasne ale pojedynczo i nie na długo-powiedział i poszedł.

Podszedłem do drzwi i wszedłem do jej pokoju. Leżała na łóżku.

-Violetta? –powiedziałem a ona skierowała swoje brązowe oczy w moją stronę.

-Tomas? Co się stało? Co ja tu robię? –zapytała zdezorientowana

-Studio wybuchło-powiedziałem

-Że co? Ktoś zginął? –zapytała

-Nie mam takich informacji. A ja chciałem iść za Ciebie. To ja powinnam być tutaj a nie ty-powiedziałem

-Nie Tomas. Ja weszłam do studio. Moja wina

-Nie. Mów tak. Ja powinienem tam być. Dla Ciebie byłem zrobić wszystko. Najgorsze jest to że ja przeczuwałem iż coś się stanie.-powiedział

-Kochanie. Nie obarczaj się o to. Co się stało to się nie odstanie-powiedziała

-Cieszę się że jednak żyjesz-powiedziałem z uśmiechem na ustach

-A ja Ciebie niby nie? –zapytał podejrzliwie

-No nie wiem nie wiem-zacząłem się z nią droczyć

-To podejdź tutaj.-powiedziała a ja spełniłem jej polecenie-Schyl się.

Jak tylko to uczyniłem Viola wpiła się w moje usta

-Teraz wiesz że Cię kocham? –zapytała

-No. Chyba tak-powiedziałem

Francesca

Od kiedy Tomas wszedł do Sali atmosfera na korytarzu się rozluźniła.

-Fran? A może pójdziemy już do domu? –zapytał mnie Marco i zaczął masować moje plecy

-Nie. Viola jest w szpitalu a ty tylko o jednym.-powiedziała zła. –I to na dodatek przed Mikołajkami-przypomniała.

-E tam. Ważne że żyję. Możemy iść. Proszę bo jestem dzisiaj jakiś taki… nie wyżyty-powiedział na co ja się zaśmiałam.

-No to chodź. Ty nie wyżyty mężczyzną-powiedziałam

-My idziemy-powiedział uradowany Marco i za nim się obejrzałam znaleźliśmy się w windzie.

Zaczął mnie dotykać. I wtedy zauważyłam kamerę.

-Marco. Tu jest kamera-wskazałam na monitoring.

On spojrzał na kamerę. Uśmiechnął się i zaczął machać ręką.

-Uspokój się.

-Chcę odwrócić jej uwagę.

-Po co?

-Nie wiesz??

-No nie za bardzo-powiedziałam a drzwi do windy się otworzyły.

-Nieważne.-powiedział i pociągnął mnie za rękę.

Gdy dobiegaliśmy do jego mieszkania dostałam SMS-a.

„Ty będziesz następna”

Zaczęłam się zastanawiac nad tym SMS-em. Ale będę się nad tym martwić później. Nie chce psuć Marco fantazji.

Narrator

-Ona żyje!!

-Nie to niemożliwe. Wysadziliśmy studio. Ona nie ma prawa żyć-rozległo się z krzaków.

Nagle podszedł do nich chłopak

-Witaj. Jak tam?

-Na razie dobrze. Wyciągnę coś od Naty na temat Marco i innych-powiedział

-Dziękuję kotek.

-Dla Ciebie wszystko.-powiedział i odszedł w stronę z której nadszedł.

Taki se do kitu rozdzialik.

iczę że Wam się podoba

Pozdrawiam

~~Sel